Ξεκινάμε τις καταγγελίες μας με το θέμα της ειδικής αγωγής στην Ελλάδα και την αδιαφορία του ΥΠΕΠΘ σε ό,τι αφορά στα ΑμΕΑ και στους Εκπαιδευτικούς Ειδικής Αγωγής. Θα παραθέσουμε την επιστολή μιας ειδικής παιδαγωγού η οποία μέσα από το κείμενό της δείχνει ξεκάθαρα το εξαθλιωτικό σημείο στο οποίο το ΥΠΕΠΘ έχει κατατάξει τους ειδικούς παιδαγωγούς:
" Το 1998 ιδρύθηκε στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το τμήμα παιδαγωγών ειδικής αγωγής. Πρόκειται για μια σχολή που εξειδικεύει ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με τα ΑΜΕΑ και να βοηθήσουν στην κοινωνικοποίηση και ένταξη τους στην κοινωνία.
Οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής ειδικής αγωγής προσλήφθηκαν ως αναπληρωτές σε ειδικά σχολεία και τμήματα ένταξης το 2002. Η εργασία τους θα διαρκούσε ένα ακαδημαϊκό έτος,(9 μήνες).
Μέχρι το 2002 τις θέσεις ειδικής αγωγής τις καταλάμβαναν εκπαιδευτικοί, απόφοιτοι των απλών παιδαγωγικών τμημάτων οι οποίοι δεν είχαν δεχτεί ανάλογη εκπαίδευση και ο εθελοντισμός τους βασίστηκε στο επίδομα ειδικής αγωγής το οποίο δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο (φανταστείτε ότι σήμερα ανέρχεται στο ποσό των 195€).
Ένα αντίστοιχο τμήμα ειδικής αγωγής ιδρύθηκε και στη Θες/νίκη. Όλοι θεώρησαν ότι εφόσον υπάρχει πλέον το επιστημονικό υπόβαθρο και τα ειδικά σχολεία, όπως και τα τμήματα ένταξης, ήταν θέμα χρόνου ο μόνιμος διορισμός τους.
Δυστυχώς όμως οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Διανύουμε το έτος 2009 και μόλις πρίν λίγους μήνες θεσμοθετήθηκε η ειδική αγωγή και οι ειδικοί παιδαγωγοί με το νόμο .
10 ολόκληρα χρόνια συντάσσονταν αυτός ο φοβερός νόμος που θα έδινε το δικαίωμα στους ειδικούς παιδαγωγούς να αποκτήσουν το περιβόητο ΠΕ71, που αποτελούσε το κυριότερο κώλυμα ως προς το μόνιμο διορισμό τους.
10 ολόκληρα χρόνια η δικαιολογία που πρόβαλε το ΥΠΕΠΘ ως προς αυτό το θέμα του διορισμού, φάνηκε να παίρνει επιτέλους ένα τέλος. Παρόλα αυτά όμως και ειδικά σχολεία υπήρχαν και τμήματα ένταξης δημιουργήθηκαν και ΚΔΑΑΥ λειτούργησαν και διεύθυνση ειδικής αγωγής στο ΥΠΕΠΘ υφίσταται.
Άρα λοιπόν τα πάντα προϋπήρχαν του νόμου. Όλα ήταν οργανωμένα και διάφοροι καρεκλοκένταυροι έσπευσαν να καταλάβουν θέσεις με μοναδικό σκοπό το προσωπικό οικονομικό τους όφελος, παραγκωνίζοντας τις ανάγκες των ΑΜΕΑ και της ανάγκης για εκπαίδευση τους σε βασικά πράγματα που η κατάστασή τους, τους επιτρέπει να δεχτούν.
Ξεκρέμαστοι για μια ακόμα φορά έμειναν οι άνθρωποι που όταν κλήθηκαν να δηλώσουν στο μηχανογραφικό τους σε ποια σχολή επιθυμούν να φοιτήσουν, βασισμένοι στην παρορμητικότητα της ηλικίας και στο όνειρο που κάθε έφηβος έχει, αποφάσισαν να αφιερώσουν τη ζωή τους στα ΑΜΕΑ και αφού τα κατάφεραν και εισήχθηκαν στη σχολή ειδικής αγωγής πέρασαν 4 χρόνια εκπαίδευσης που οι συναισθηματικές εναλλαγές την έκαναν κοπιαστική και σε πολλές περιπτώσεις ψυχοφθόρα. Άνθρωποι που στην φοιτητική τους ζωή, στην ηλικία της ξενοιασιάς και της καλοπέρασης, έζησαν και την άλλη όψη της κοινωνίας, εκπαιδευόμενοι μέσα σε ιδρύματα με παιδιά που τα προβλήματά τους έχρηζαν ειδικής αντιμετώπισης.
Κι όμως οι απόφοιτοι του παιδαγωγικού τμήματος ειδικής αγωγής με τις γνώσεις και την εξειδίκευση που ο κάθε ένας απέκτησε ήταν και είναι έτοιμοι να δώσουν τις γνώσεις τους προκειμένου να υπάρχει φώς και για αυτά τα παιδιά που ο κόσμος θεωρεί προβληματικά αλλά εκείνοι παιδιά με ειδικές ικανότητες.
Εδώ και 10 χρόνια δουλεύουμε ως αναπληρωτές. Κάθε Σεπτέμβριο το ΥΠΕΠΘ προχωράει σε προσλήψεις και τον Ιούνιο η σύμβαση λήγει. Μεταπίπτουμε στο ταμείο ανεργίας και ξανά τα ίδια και ξανά τα ίδια.
Υπάρχουν ειδικοί παιδαγωγοί που εδώ και πολλά χρόνια, κάθε χρόνο βρίσκονται σε άλλη πόλη της Ελλάδας. Παιδαγωγοί με οικογένειες και παιδιά. Παιδαγωγοί που διαλύουν την οικογένειά τους και το ΥΠΕΠΘ προσδοκά από αυτούς να δώσουν χαμόγελο και ελπίδα σε άλλες οικογένειες. Παιδαγωγοί που αναγκάζονται να ταξιδεύουν πέριξ της Ελλάδας εντός αυστηρών ορίων μιας και από τη Λαμία μέχρι και τις Σέρρες δεν υπάρχει πιθανότητα να διοριστούν.
Η αδικία συνεχίζεται και πάντα εις βάρος των ειδικών παιδαγωγών και των ΑΜΕΑ. Οι απλοί παιδαγωγοί έχουν το δικαίωμα να καταλαμβάνουν θέσεις ειδικής αγωγής και το πράττουν με μεγάλη ευχαρίστηση (195€ δεν είναι λίγα!!!). Όταν όμως ειδικοί παιδαγωγοί πάνω στην απελπισία και την αβεβαιότητα τους, αποπειράθηκαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία πρόσληψης ως απλοί εκπαιδευτικοί μέσω του ΑΣΕΠ, δεν τους δόθηκε αυτό το δικαίωμα και ο ΑΣΕΠ τους απέρριψε. Δηλαδή οι απλοί παιδαγωγοί μπορούν να γίνουν ειδικοί, οι ειδικοί όμως παιδαγωγοί δεν μπορούν να γίνουν απλοί.
Το ΠΕ71 θεσμοθετήθηκε. ΑΣΕΠ για όλους τους εκπαιδευτικούς διενεργήθηκε πρίν από λίγες μέρες. Για εμάς όμως όχι. Και αυτή η φοβερή διεύθυνση ειδικής αγωγής του ΥΠΕΠΘ ποτέ δεν γνωρίζει την απάντηση σε τίποτα. Και ερωτάμε: Ποιοι επιστήμονες στελεχώνουν αυτή τη διεύθυνση που όντως ποτέ δεν έχει μια σαφή απάντηση για κανένα θέμα;
Έχουν περάσει 10 χρόνια και οι ειδικοί παιδαγωγοί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους παρά τον ψυχολογικό βιασμό που δέχονται κάθε χρόνο. Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους. Κι όμως πρέπει να δοθεί μια λύση. Πρέπει να αποφασιστεί η πορεία της ειδικής αγωγής, τη στιγμή που στο εξωτερικό όλα αυτά έχουν επιλυθεί εδώ και δεκαετίες.
Έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια και είναι πολλοί οι ειδικοί παιδαγωγοί που έχουν μετατραπεί σε γυρολόγους. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει για μια οικογένεια να είναι διασκορπισμένη; Αλλού τα παιδιά, αλλού ο σύζυγος, αλλού η σύζυγος. Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό εν έτη 2009;
Και για του λόγου το αληθές θα φέρουμε σαν παράδειγμα συνάδελφο γυναίκα, παντρεμένη με τρία παιδιά εκ των οποίων το ένα ήταν νεογέννητο. Η συνάδελφος καταγόταν από Λάρισα. Και ο σύζυγός της το ίδιο. Διορίστηκε σε νησί του Αιγαίου. Πριν υπηρετούσε στην Κρήτη. Άφησε τον σύζυγό της και μαζί με τα τρία παιδιά της ζούσε επί ένα χρόνο σε ένα υπόγειο διαμέρισμα διότι τα χρήματα δεν ήταν πολλά για δυο σπίτια και τρία παιδιά. Και πόσοι άλλοι ακολουθούν την ίδια οδό προκειμένου να δουλέψουν;
Δεν δικαιούμαστε να διοριστούμε; Δεν δικαιούμαστε να ξεφύγουμε από αυτές τις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας; Θα ασχοληθεί κανείς μαζί μας; Σε ποιόν μπορούμε να απευθυνθούμε; Από τη στιγμή που έστω και εννέα μήνες το χρόνο εργαζόμαστε, δεν είναι δίκαιο να διοριστούμε μόνιμα;"
Οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής ειδικής αγωγής προσλήφθηκαν ως αναπληρωτές σε ειδικά σχολεία και τμήματα ένταξης το 2002. Η εργασία τους θα διαρκούσε ένα ακαδημαϊκό έτος,(9 μήνες).
Μέχρι το 2002 τις θέσεις ειδικής αγωγής τις καταλάμβαναν εκπαιδευτικοί, απόφοιτοι των απλών παιδαγωγικών τμημάτων οι οποίοι δεν είχαν δεχτεί ανάλογη εκπαίδευση και ο εθελοντισμός τους βασίστηκε στο επίδομα ειδικής αγωγής το οποίο δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο (φανταστείτε ότι σήμερα ανέρχεται στο ποσό των 195€).
Ένα αντίστοιχο τμήμα ειδικής αγωγής ιδρύθηκε και στη Θες/νίκη. Όλοι θεώρησαν ότι εφόσον υπάρχει πλέον το επιστημονικό υπόβαθρο και τα ειδικά σχολεία, όπως και τα τμήματα ένταξης, ήταν θέμα χρόνου ο μόνιμος διορισμός τους.
Δυστυχώς όμως οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Διανύουμε το έτος 2009 και μόλις πρίν λίγους μήνες θεσμοθετήθηκε η ειδική αγωγή και οι ειδικοί παιδαγωγοί με το νόμο .
10 ολόκληρα χρόνια συντάσσονταν αυτός ο φοβερός νόμος που θα έδινε το δικαίωμα στους ειδικούς παιδαγωγούς να αποκτήσουν το περιβόητο ΠΕ71, που αποτελούσε το κυριότερο κώλυμα ως προς το μόνιμο διορισμό τους.
10 ολόκληρα χρόνια η δικαιολογία που πρόβαλε το ΥΠΕΠΘ ως προς αυτό το θέμα του διορισμού, φάνηκε να παίρνει επιτέλους ένα τέλος. Παρόλα αυτά όμως και ειδικά σχολεία υπήρχαν και τμήματα ένταξης δημιουργήθηκαν και ΚΔΑΑΥ λειτούργησαν και διεύθυνση ειδικής αγωγής στο ΥΠΕΠΘ υφίσταται.
Άρα λοιπόν τα πάντα προϋπήρχαν του νόμου. Όλα ήταν οργανωμένα και διάφοροι καρεκλοκένταυροι έσπευσαν να καταλάβουν θέσεις με μοναδικό σκοπό το προσωπικό οικονομικό τους όφελος, παραγκωνίζοντας τις ανάγκες των ΑΜΕΑ και της ανάγκης για εκπαίδευση τους σε βασικά πράγματα που η κατάστασή τους, τους επιτρέπει να δεχτούν.
Ξεκρέμαστοι για μια ακόμα φορά έμειναν οι άνθρωποι που όταν κλήθηκαν να δηλώσουν στο μηχανογραφικό τους σε ποια σχολή επιθυμούν να φοιτήσουν, βασισμένοι στην παρορμητικότητα της ηλικίας και στο όνειρο που κάθε έφηβος έχει, αποφάσισαν να αφιερώσουν τη ζωή τους στα ΑΜΕΑ και αφού τα κατάφεραν και εισήχθηκαν στη σχολή ειδικής αγωγής πέρασαν 4 χρόνια εκπαίδευσης που οι συναισθηματικές εναλλαγές την έκαναν κοπιαστική και σε πολλές περιπτώσεις ψυχοφθόρα. Άνθρωποι που στην φοιτητική τους ζωή, στην ηλικία της ξενοιασιάς και της καλοπέρασης, έζησαν και την άλλη όψη της κοινωνίας, εκπαιδευόμενοι μέσα σε ιδρύματα με παιδιά που τα προβλήματά τους έχρηζαν ειδικής αντιμετώπισης.
Κι όμως οι απόφοιτοι του παιδαγωγικού τμήματος ειδικής αγωγής με τις γνώσεις και την εξειδίκευση που ο κάθε ένας απέκτησε ήταν και είναι έτοιμοι να δώσουν τις γνώσεις τους προκειμένου να υπάρχει φώς και για αυτά τα παιδιά που ο κόσμος θεωρεί προβληματικά αλλά εκείνοι παιδιά με ειδικές ικανότητες.
Εδώ και 10 χρόνια δουλεύουμε ως αναπληρωτές. Κάθε Σεπτέμβριο το ΥΠΕΠΘ προχωράει σε προσλήψεις και τον Ιούνιο η σύμβαση λήγει. Μεταπίπτουμε στο ταμείο ανεργίας και ξανά τα ίδια και ξανά τα ίδια.
Υπάρχουν ειδικοί παιδαγωγοί που εδώ και πολλά χρόνια, κάθε χρόνο βρίσκονται σε άλλη πόλη της Ελλάδας. Παιδαγωγοί με οικογένειες και παιδιά. Παιδαγωγοί που διαλύουν την οικογένειά τους και το ΥΠΕΠΘ προσδοκά από αυτούς να δώσουν χαμόγελο και ελπίδα σε άλλες οικογένειες. Παιδαγωγοί που αναγκάζονται να ταξιδεύουν πέριξ της Ελλάδας εντός αυστηρών ορίων μιας και από τη Λαμία μέχρι και τις Σέρρες δεν υπάρχει πιθανότητα να διοριστούν.
Η αδικία συνεχίζεται και πάντα εις βάρος των ειδικών παιδαγωγών και των ΑΜΕΑ. Οι απλοί παιδαγωγοί έχουν το δικαίωμα να καταλαμβάνουν θέσεις ειδικής αγωγής και το πράττουν με μεγάλη ευχαρίστηση (195€ δεν είναι λίγα!!!). Όταν όμως ειδικοί παιδαγωγοί πάνω στην απελπισία και την αβεβαιότητα τους, αποπειράθηκαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία πρόσληψης ως απλοί εκπαιδευτικοί μέσω του ΑΣΕΠ, δεν τους δόθηκε αυτό το δικαίωμα και ο ΑΣΕΠ τους απέρριψε. Δηλαδή οι απλοί παιδαγωγοί μπορούν να γίνουν ειδικοί, οι ειδικοί όμως παιδαγωγοί δεν μπορούν να γίνουν απλοί.
Το ΠΕ71 θεσμοθετήθηκε. ΑΣΕΠ για όλους τους εκπαιδευτικούς διενεργήθηκε πρίν από λίγες μέρες. Για εμάς όμως όχι. Και αυτή η φοβερή διεύθυνση ειδικής αγωγής του ΥΠΕΠΘ ποτέ δεν γνωρίζει την απάντηση σε τίποτα. Και ερωτάμε: Ποιοι επιστήμονες στελεχώνουν αυτή τη διεύθυνση που όντως ποτέ δεν έχει μια σαφή απάντηση για κανένα θέμα;
Έχουν περάσει 10 χρόνια και οι ειδικοί παιδαγωγοί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους παρά τον ψυχολογικό βιασμό που δέχονται κάθε χρόνο. Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους. Κι όμως πρέπει να δοθεί μια λύση. Πρέπει να αποφασιστεί η πορεία της ειδικής αγωγής, τη στιγμή που στο εξωτερικό όλα αυτά έχουν επιλυθεί εδώ και δεκαετίες.
Έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια και είναι πολλοί οι ειδικοί παιδαγωγοί που έχουν μετατραπεί σε γυρολόγους. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει για μια οικογένεια να είναι διασκορπισμένη; Αλλού τα παιδιά, αλλού ο σύζυγος, αλλού η σύζυγος. Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό εν έτη 2009;
Και για του λόγου το αληθές θα φέρουμε σαν παράδειγμα συνάδελφο γυναίκα, παντρεμένη με τρία παιδιά εκ των οποίων το ένα ήταν νεογέννητο. Η συνάδελφος καταγόταν από Λάρισα. Και ο σύζυγός της το ίδιο. Διορίστηκε σε νησί του Αιγαίου. Πριν υπηρετούσε στην Κρήτη. Άφησε τον σύζυγό της και μαζί με τα τρία παιδιά της ζούσε επί ένα χρόνο σε ένα υπόγειο διαμέρισμα διότι τα χρήματα δεν ήταν πολλά για δυο σπίτια και τρία παιδιά. Και πόσοι άλλοι ακολουθούν την ίδια οδό προκειμένου να δουλέψουν;
Δεν δικαιούμαστε να διοριστούμε; Δεν δικαιούμαστε να ξεφύγουμε από αυτές τις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας; Θα ασχοληθεί κανείς μαζί μας; Σε ποιόν μπορούμε να απευθυνθούμε; Από τη στιγμή που έστω και εννέα μήνες το χρόνο εργαζόμαστε, δεν είναι δίκαιο να διοριστούμε μόνιμα;"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου